Ένα μάτσο βιόλες.

Απόψε με έπιασε ξανά. Αυτό το καταραμένο συναίσθημα. Αυτό που με κάνει να μη μπορώ να κοιμηθώ. Αυτό που με λούζει με κρύο ιδρώτα και με γονατίζει.

Θέλω να τελειώνουμε μ’ αυτό το πράγμα.

Αν και αν και αν και… πάει λέγοντας.

Όχι, δε γινόταν αλλιώς.

Όχι, δε μπορούσες να το ξέρεις.

Όχι, δε μπορείς να το αλλάξεις.

Μόνη σου τα σκάτωσες, μόνη σου να το λύσεις.

Ηλίθια.

Δε θα σε συγχωρήσω ποτέ γι αυτό που μου έκανες. Ακούς; ΠΟΤΕ.

Σε σιχαίνομαι. Γιατί ζηλεύεις τους άλλους; Επειδή δεν το έχουν;

Ηλίθια.

Έτυχε σε σένα. Δέξου το. Πρέπει. Κατάλαβέ το.

Και τον άλλο; Γιατί τον βασανίζεις; Γιατί να τον πάρεις στο λαιμό σου και κείνον;

Σταμάτα να καπνίζεις επιτέλους.

Ναι, το ξέρω ότι σ’ αρέσει αλλά δε με νοιάζει.

Σκέψου μια φορά και μένα κ όχι μόνο εσένα.

Και σκέψου και αυτούς που νοιάζεσαι. Γιατί εμένα πάλι γραμμένη μ’ έχεις.